هزینه خانوار ایرانی برای خرید پوشاک عید/ جنس ایرانی بخریم یا خارجی ارزان؟
سنت خرید لباس نو برای سال جدید از دیرباز بازارهای پوشاک را با شلوغی مواجه میکرد، هر چند در برخی سالها تغییرات قدرت خرید بر بیشی و کمی این رونق تاثیرگذار بود.
آخرین روزهای سال در حالی سپری میشود که برخی فروشندگان از نبود رونق در این بازار گله دارند.
بسیاری معتقدند مشکلات در بازار پوشاک جدی است. از یک سو واردات غیرقانونی پوشاک تولیدکنندگان را تهدید میکند و از سوی دیگر دستفروشهای حاشیه خیابانها و پیادهروها مانع از آن شدهاند که واحدهای صنفی رونق لازم را به خود ببینند. در کنار این اتفاقها نوع جنس هم موضوعی است که این روزها مانور زیادی از سوی دولت بر روی آن صورت گرفته؛ اینکه پوشاکی که خریداری میشود، ایرانی است یا خارجی؟
در سالهای گذشته بازار پوشاک ایران به تدریج در اختیار پوشاک ترک، چین و پاکستان قرار گرفته است. البته سهم پوشاک چین بیش از همه اجناس است. این اتفاق تلخ تولیدکنندههای پوشاک داخلی را با مشکل مواجه کرده است به طوری که حتی طراحان داخلی هم نتوانستهاند ذائقه مصرفکننده ایرانی را تغییر دهند و کماکان اصل «قیمت کمتر» بر کیفیت و زیبایی غلبه کرده است. واقعیت این است که پوشاک قاچاق و غیرقاچاق به راحتی در فروشگاههای عرضه پوشاک به فروش میرسد و در این میان به دلیل ارزانی قیمت، مصرفکننده ترجیح میدهد که کالای بیکیفیت چینی تنها به دلیل ارزانتر بودن بخرد.
نتیجه چنین اتفاقی در سالهای گذشته به تعطیلی واحدهای تولید پوشاک داخلی و بیکار شدن گروه کثیری از خیاطان، طراحان و کارگران این بخش منجر شده است. اینکه پوشاک ترکیهای در بازارهای ایران جولان میدهد، پدیده تلخی است؛ خصوصا وقتی که چینیها و ترکیهایها برای بازار ایران مانتو طراحی می کنند!
هرچند این روزها مسئولان وزارت صنعت، معدن و تجارت با همکاری اصناف درحال رصد کردن بازار نوروزی پوشاک و تشویق مردم به خرید کالای ایرانی هستند، اما این موضوع حتما طرحی بلندمدت است و به این زودیها ذائقه مصرفکننده ایرانی را نمیتوان تغییر داد.
لباس نو هنوز یکی از اقلامی است که در سبد خرید بسیاری از ایرانیها جا دارد. بررسیها نشان میدهد به طور متوسط یک خانواده ایرانی در سال ۱۳۹۵ ۱میلیون و ۶۹۱هزار تومان صرف خرید لباس در کل سال کرده است، اما هزینه خرید لباس در آستانه سال نو چقدر است؟
برند بخرید، بیشتر پول بدهید
پیراهن مردانه قیمت مشخصی ندارد. این روزها کنار خیابان پیراهنهای جعبهای ۲۰ تا ۴۰هزار تومان را به وفور میبینید که اغلب آنها هم اجناس قاچاق هستند. اما اگر قصد خرید پیراهن برند را کردید باید بپذیرید که حتی ۲۰۰هزار تومان پرداخت کنید. حتما هم برندها ایرانی نیستند. قیمتهای متعارف برای پیراهن مردانه بالاست، چرا که در بازار تهران، پیراهنهای خاص با برندهای خاص حتی بیش از ۱میلیون تومان هم قیمت دارد.
به شکل معمول اما اگر کسی قصد خرید پیراهن مناسب داشته باشد لازم است هزینهای ۱۰۰هزار تومانی را برای این کار در نظر بگیرد. در این بین شلوارهای مردانه نیز مانند پیراهن مردانه، بسته به جنس و نوع پارچه از ۵۰هزار تومان تا ۱میلیون تومان قیمت میخورد اما یک شلوار مناسب و معمولی حداقل ۱۰۰هزار تومانی قیمت دارد. هر چند در شرایط معمول، جوانترها جین انتخاب میکنند و میانهها کتان و سنوسالدارترها پارچهای اما در نوروز لباس رسمی منتخب بسیاری از افراد است.
به این ترتیب یک پیراهن و یک شلوار مردانه حداقل ۲۰۰هزار تومان و حداکثری غیرقابل برآورد هزینه در بر دارد. این تمام ماجرا نیست. اگر پای کفش و کمربند هم وارد میدان شود آن وقت است که باید ۱۵۰هزار تومانی به این هزینه اضافه کرد.
برای خرید لباس زنانه چقدر باید هزینه کرد؟
اینجا باید هزینه بیشتری در نظر گرفت. غالبا مانتو و شلوار، تیشرت زنانه یا شومیز، کفش و کیف و شال یا روسری اقلامی هستند که توسط زنان برای نو شدن لباس عید خریداری میشود. باز هم در این بازار پوشاک خارجی حرف اول را میزند.
این روزها حتی کنار خیابان رگالهای بزرگی برای عرضه مانتو پیدا میشود. مانتوهایی که از سوی دستفروشان خیابانی عرضه میشود بین ۳۰ تا ۵۰هزار تومان قیمت دارد، اما متعارف قیمت یک مانتو را باید ۱۵۰هزار تومان در نظر گرفت. خوشبختانه سهم مانتوی خارجی در این بازار به مراتب کمتر از سایر بازارهاست اما در سایر پوشاک زنانه اغلب اجناس خارجی است.
از سوی دیگر شلوار زنانه نیز بین ۵۰ تا ۱۵۰هزار تومان قیمت میخورد. هزینه کیف و کفش حداقل باید بین ۲۰۰ تا ۳۰۰هزار تومان لحاظ شود. شال روسری نیز بین ۱۵ تا ۱۵۰هزار تومان هزینه روی دست خریدار میگذارد در عین حال که شومیز یا تیشرت زنانه نیز بهایی بین ۵۰ تا ۱۵۰هزار تومان در عادیترین شکل دارد. به این ترتیب خرید لباسهای زنانه حداقل ۳۶۵هزار تومان تا ۹۰۰هزار تومان در حالت عادی و هزینهای به مراتب بیشتر در وضعیت خرید از برندها به همراه خواهد داشت.
پاشنه آشیل
اینجا پاشنه آشیل هزینه خانوار ایرانی برای خرید لباس عید است. اگر پدرها و مادرها از خرید برخی اقلام مورد نیاز خود با هدف کم کردن هزینهها چشم بپوشند اما نمیتوانند در این حوزه کاری کنند. اتفاقا تیغ فروشندگان نیز در این بازار بیش از دیگر حوزهها برندگی دارد. در بسیاری موارد یک شلوار بچگانه قیمتی بیش از یک شلوار مردانه یا زنانه در بازار یاران دارد؛ بلوزها و شومیزها و پیراهنهای بچگانه نیز به همین ترتیب. لباسها و کفشهای بچگانه از دیرباز قیمتی بالاتر از لباس بزرگسال را داراست و این نسبت همچنان حفظ شده است.
به این ترتیب به نظر میرسد والدینی که قصد خرید دو دست لباس برای هر فرزند خود دارند باید حداقل برای هر دست لباس ۱۰۰هزار تومانی در نظر بگیرند. نکته اینجاست که کار بچهها در شب عید با یک دست لباس راه نمیافتد و در نتیجه خرید لباس دو فرزند در عادیترین شکل، با کیفیت متعارف کالا هزینهای در حدود ۴۰۰هزار تومان را داراست. به این ترتیب نو شدن سر تا پای یک خانواده چهار نفره ۱میلیون و صدهزار تومان در عادیترین شکل برآورد میشود، حال آنکه اگر تولید داخلی بها داده شود و سهم کالای قاچاق کم شود، هم چرخ اقتصادی کشور راحتتر میچرخد و هم هزینه تولید کم میشود. نتیجه این اتفاق اشتغال بیشتر و البته کاهش هزینههای خانوار برای مراسمی چون نوروز است.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.